Δρακόλιμνη Σμόλικα: Αναζητώντας την «καρδιά» του βουνού
Μία πεζοπορία προς τη δεύτερη υψηλότερη κορυφή της Ελλάδος, μία καρδιά στη μέση ενός βουνού και ένα παραμύθι με δράκους!
Αναχωρήσαμε νωρίς από τα Ιωάννινα, με προορισμό τους Πάδες, από όπου θα ήταν η αφετηρία της πεζοπορικής μας διαδρομής προς τη Δρακόλιμνη του Σμόλικα. Σε κάθε χιλιόμετρο που διανύαμε με το αυτοκίνητο, η καρδιά μας ανυπομονούσε όλο και περισσότερο, γιατί πέρα από τη μικρή μας εμπειρία στην πεζοπορία εκείνη την περίοδο, η προοπτική της ανακάλυψης ενός κόσμου γεμάτου φύση και ομορφιά μας έκανε να αισθανόμαστε ζωντανοί και περίεργοι να ανακαλύψουμε τα μονοπάτια που θα ανοίγονταν μπροστά μας! Λίγο αργότερα λοιπόν, από τις 08:00 αναχωρήσαμε από την πόλη των Ιωαννίνων και κινηθήκαμε βόρεια, ακολουθώντας το δρόμο προς την Κόνιτσα.
Πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι προς τους Πάδες, αποφασίσαμε να κάνουμε μια στάση στο Ορειβατικό Καταφύγιο του Σμόλικα για να χαιρετήσουμε κάποιους φίλους που ήταν εκεί. Το καταφύγιο ανοίγει τις πόρτες του σε φίλους της φύσης και ορειβάτες, προσφέροντας ένα μέρος γεμάτο με ενέργεια και αγάπη για το βουνό. Εκεί, ανταλλάξαμε χαμόγελα και κουβέντες με φίλους που μοιραζόμαστε το πάθος για τη φύση και τις ορεινές περιπέτειες.
Γεωργαφικά Στοιχεία
Ο Σμόλικας αποτελεί το δεύτερο υψηλότερο βουνό της Ελλάδας (μετά τον Όλυμπο), με υψόμετρο 2.640 μέτρων.
Η Δρακόλιμνη του Σμόλικα βρίσκεται σε υψόμετρο 2.150 μέτρων και έχει ένα σχήμα που θυμίζει καρδιά έκτασης 4-6 στρεμμάτων. Το βάθος της, ακόμα και σήμερα, παραμένει άγνωστο!
Ύστερα από μία διαδρομή με αρκετές στροφές, αγνάντι στις
απόκρημνες κορυφές της Τύμφης, προσεγγίζαμε σιγά σιγά το χωριό
Πάδες. Εκεί, μας περίμενε μια ομάδα φίλων ταξιδιωτών που είχαν
φτάσει προηγουμένως από την Αθήνα ώστε να ξεκινήσουμε όλοι μαζί
την πεζοπορία μας προς τη Δρακόλιμνη!
Οι προετοιμασίες μας ξεκίνησαν από το Munti Smolikas, και μόλις
ολοκληρώθηκαν και τα τελευταία parts του εξοπλισμού, ξεκινήσαμε την
ανάβαση. Ήταν μια στιγμή που γεμίσαμε με αίσθηση ανυπομονησίας και
ενθουσιασμού, προσμένοντας να ανακαλύψουμε το τοπίο που θα απλωθεί μπροστά μας. Θα προσεγγίζαμε το βουνό από τη νότια πλευρά.
Η αλλάγη του τοπίου…
Η εναλλαγή των τοπίων και η μοναδική ομορφιά της φύσης μας γοήτευσε αμέσως. Από νωρίς καταλάβαμε πως το υψόμετρο είχε μεγάλη επίδραση στην τοπική χλωρίδα. Καθώς ανεβαίναμε, παρατηρήσαμε τις μεταβολές στη φύση γύρω μας. To μονοπάτι που διασχίσαμε ήταν μια ευκαιρία να αντιληφθούμε τη ζωή να αλλάζει γύρω μας, καθώς το υψηλότερο υψόμετρο επέφερε νέα είδη φυτών που προσαρμόζονταν στις ακραίες συνθήκες του βουνού.
Στιγμές από το μονοπάτι καθώς και η θέα προς την κορυφή του Σμόλικα από χαμηλά!
Παρότι η μικρή μας εμπειρία μπορεί να προκάλεσε κάποιο άγχος για τη διαδρομή, σύντομα διαπιστώσαμε ότι το μονοπάτι ήταν σχετικά εύκολο για όλους τους επισκέπτες, ακόμα και για εκείνους με περιορισμένη εμπειρία. Η διαδρομή αποδείχθηκε αρκετά βατή, προσφέροντας μια ευχάριστη εμπειρία σε όλους όσους την ακολούθησαν. Το μονοπάτι παρέχει την απαραίτητη ασφάλεια και ευκολία για τους πεζοπόρους, επιτρέποντας τους να απολαύσουν την ομορφιά της φύσης χωρίς πολύ μεγάλη προσπάθεια. Οι ελαφριές και ομαλές κλίσεις, σε συνδυασμό με το φιλικό περιβάλλον, έκαναν την εμπειρία μας εξαιρετικά ευχάριστη.
Έτσι, παρότι η αρχική μας ανησυχία ήταν παρούσα, η διαδρομή ήταν προσβάσιμη, προσφέροντας μια αξέχαστη εμπειρία στον καθένα που τολμούσε να την εξερευνήσει. Σιγά σιγά, αρκετά νωρίς στη διαδρομή μας, είχαμε αρχίσει να έχουμε τις πρώτες εικόνες από την δεύτερη υψηλότερη κορυφή της Ελλάδας, το Σμόλικα στα 2.640 μέτρα! Την ώρα εκείνη βρισκόμασταν περίπου στα 1300 μέτρα.
Καλησπέρα Ερασμία!
(Μπροστά από το Καταφύγιο Ανάγκης του Σμόλικα, το οποίο βρίσκεται κοντά στο κύριο Ορειβατικό Καταφύγιο της περιοχής)
Δεν θα κρύψουμε πως κάποια στιγμή η κόπωση είχε αρχίσει να κάνει την
εμφάνιση της, τόσο για εμάς, όσο και για την υπόλοιπη ομάδα μας.
Εκτός από την Ερασμία! Η Ερασμία, ή Έρη ή Τέρας όπως την φωνάζουν,
είναι η παρέα με την οποία ξεκινήσαμε από τα Ιωάννινα και αυτή που
μας προσκάλεσε σε αυτή την όμορφη περιπέτεια! Λίγες στάσεις και λίγα
σνακ αργότερα, αρχίσαμε να προσεγγίζουμε την ξακουστή Δρακόλιμνη.
Καθώς πλησιάζαμε συναντούσαμε και άλλους πεζοπόρους που είτε ακολουθούσαν το ίδιο μονοπάτι με εμάς είτε εξερευνούσαν άλλα μονοπάτια στην περιοχή. Η συνάντηση αυτή με άλλους πεζοπόρους προσέθετε ακόμη περισσότερο στη μαγεία της εμπειρίας μας.
Βρείτε πληροφορίες για το Epirus Trail εδώ!
Τα είχαμε καταφέρει! Είχαμε φτάσει στον προορισμό μας! Σε κάτι λιγότερο από τρεις ώρες πεζοπορίας ανάμεσα σε ένα πανέμορφο τοπίο, είχαμε φτάσει στη Δρακόλιμνη του Σμόλικα (2.150 μέτρα). Μία καρδιά, στην καρδιά του Σμόλικα! Πριν ακόμα ξεκινήσουμε την εξερεύνηση της ευρύτερης περιοχής, ήταν απολύτως αναγκαίο να κάνουμε μια στάση και να ξαπλώσουμε στο γρασίδι για λίγο.
Ήταν μια στιγμή ηρεμίας και ανανέωσης, μια στιγμή που οι δυνάμεις μας αναπληρώνονταν. Αφήσαμε τον εξοπλισμό μας στην άκρη, βγάλαμε τα ορειβατικά μας μποτάκια και απλώθηκαμε στο γρασίδι, στον ήλιο και τον αέρα των βουνών, απολαμβάνοντας την αίσθηση της επιτυχίας ενώ τρώγαμε ένα γλυκό σνακ.
Η θέα λίγο πριν φτάσουμε στη Δρακόλιμνη, κοιτώντας νότια αγναντεύεις τις κορυφές της Τύμφης!
Αν και την περίοδο που πραγματοποιήσαμε τη συγκεκριμένη πεζοπορία η Ελλάδα περνούσε έναν από τους πιο έντονους καύσωνες των τελευταίων ετών, οι συνθήκες του βουνού είναι τελείως διαφορετικές καθώς χρειαστήκαμε και αντηλιακό (χρήσιμο κάθε εποχή του έτους λόγω του καυτού ήλιου) αλλά και μία ζακέτα εξαιτίας του αέρα!
Γύρω από τη λίμνη υπήρχαν κάποιοι κατασκηνωτές, οι οποίοι είχαν στήσει τις σκηνές τους και απολάμβαναν την ηρεμία του βουνού. Κάποιοι άλλοι έτρωγαν το μεσημεριανό τους γεύμα ενώ οι περισσότεροι περπατούσαν και παρατηρούσαν σημεία της λίμνης αλλά και του τοπίου – καθώς απέναντι ακριβώς από τη Δρακόλιμνη και κατ’ επέκταση το Σμόλικα, απλώνονται οι εντυπωσιακές κορυφές της Τύμφης. Κάποια μέλη της ομάδας, συνέχισαν την ανάβαση προς την κορυφή, αλλά εμείς όχι. Στο βουνό πρέπει να ξέρεις τα όρια σου κι ακόμα κι αν η καρδιά σου κυνηγά την επιπλέον περιπέτεια, είναι ορθό να γνωρίζεις πότε να σταματάς!
Η θέα της κορυφής του Σμόλικα από το επίπεδο της δρακόλιμνης. Σε κάποια σημεία μπορούμε να δούμε και ορισμένους πεζοπόρους σε μονοπάτια από και προς τα 2.640 μέτρα.
Όπως αναφέραμε, το σχήμα της λίμνης θυμίζει έντονα καρδιά αλλά το βάθος αυτής της καρδιάς παραμένει άγνωστο. Κάτι που συνεπάγεται πως είναι μεγάλο! Αλλά γιατί Δρακόλιμνη; Γιατί εκεί, ζουν δράκοι! Περίπου δηλαδή…
Στα κρυστάλλινα νερά της Δρακόλιμνης κατοικούν οι μυστηριώδεις αλπικοί Τρίτωνες! Αυτά τα πλάσματα συναντώνται σε υψηλά υψόμετρα, από 1.200 μέχρι 2.200 μέτρα, κατά μήκος της οροσειράς της Πίνδου έως και τη Βόρεια Πελοπόννησο. Όπως και οι άλλες δρακόλιμνες της Ηπείρου, η Δρακόλιμνη του Σμόλικα συνδέεται με λαϊκές παραδόσεις και τις παλιές δοξασίες για δράκους που κατοίκησαν αυτές τις περιοχές.
Ο δράκος του Σμόλικα, σύμφωνα με τα παραμύθια, λέγεται ότι εκσφενδόνιζε τεράστιους σβώλους αλατιού, προκαλώντας με τον τρόπο αυτό δίψα στους εχθρούς του. Η λαογραφία διατηρεί όμως και άλλους μύθους, συμπεριλαμβανομένης μιας ιστορίας για ένα φάντασμα που εμφανίζεται στη λίμνη, ανήκοντας σε έναν βοσκό που πνίγηκε εκεί.
Ένας από τους αλπικούς τρίτωνες από τους οποίους πήρε το όνομα της η λίμνη.
Οι κατασκηνωτές πέριξ της δρακόλιμνης.
Ξεκινάμε σιγά σιγά το δρόμο της επιστροφής, ο οποίος και μας κούρασε πολύ περισσότερο καθώς σε περίπου δύο ώρες φθάνουμε από τα 2.150μ στα 1.140μ (Πάδες), μία υψομετρική διαφορά 1000 μέτρων, και μεγάλης καταπόνησης για τα πόδια και κυρίως τα γόνατα, εξαιτίας της συνεχόμενης κατηφορικής διαδρομής!
Φτάνουμε στο Munti Smolikas και ξεκινάει το φαγητό…
Όσο το υψόμετρο αλλάζει, αλλάζει μαζί του και η χλωρίδα της περιοχής.
Μπορείς να συναντήσεις τις περίφημες αυτές στοίβες από πέτρες σε διάφορα σημεία στη φύση. Το όνομα τους είναι «κούκοι» και έχουν καθοδηγητικούς σκοπούς για τους πεζοπόρους σε σημεία που δεν υπάρχουν άλλα σημάδια για το μονοπάτι.
Μία από τις πιο όμορφες πεζοπορικές διαδρομές που έχουμε πραγματοποιήσει και αναμφίβολα θα πραγματοποιήσουμε ξανά! Γεμίσαμε εικόνες, στιγμές και όμορφες φωτογραφίες. Συναντήσαμε νέους ανθρώπους, αποκτήσαμε γνώσεις για το βουνό και γυρίσαμε γεμάτοι στη βάση μας, τα Ιωάννινα!
Τα λέμε στα επόμενα,
The Good Travelers
Το παραπάνω κείμενο σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί πεζοπορικό οδηγό παρά μόνο περιγράφει τη δική μας εμπειρία και διαδρομή προς τη Δρακόλιμνη του Σμόλικα.